Οι Εκπαιδευόμενοι του ΣΔΕ Σερρών την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018 διοργάνωσαν δράσεις που αφορούν στον Αθλητισμό.
Συγκεκριμένα ομάδα Εκπαιδευομένων βίωσε τα οφέλη του Αθλητισμού κάνοντας περίπατο στην Κοιλάδα των Αγίων Αναργύρων.
Μια δεύτερη ομάδα διαπραγματεύτηκε το θέμα του Αθλητισμού σε θεωρητικό επίπεδο και επεξεργάστηκε τα παρακάτω κείμενα που είναι σχετικά με το Αρχαιοελληνικό Αθλητικό Πνεύμα.
Στους πρώτους Αγώνες οι νικητές ελάμβαναν διάφορα υλικά βραβεία. Παρ' όλα αυτά όμως, με το πέρασμα του χρόνου, το ενδιαφέρον των αθλητών άρχισε να ατονεί. Τότε το μαντείο των Δελφών συμβούλεψε το βασιλιά της Ηλείας, τον Ίφιτο, να προσφέρει στους νικητές ένα στεφάνι από κλαδί αγριελιάς, για να ενθαρρύνει τους αθλητές να συμμετέχουν.
Ο Ίφιτος βρήκε μια ελιά κοντά στο ναό του Δία, πάνω στην οποία, μια αράχνη είχε πλέξει ιστό. Αυτή δεν ήταν μια τυχαία αγριελιά, την είχε φυτέψει ο ημίθεος Ηρακλής. Ο Ίφιτος αποφάσισε από τα κλαδιά της να πλέκονται τα στεφάνια για τους νικητές.
Το απλό αυτό στεφάνι είχε ανεκτίμητη αξία για τους αθλητές. Τόσο σημαντικό ήταν που έρχονταν από κάθε ελληνική γωνιά να διαγωνιστούν, για να το κερδίσουν.
Λέγεται μάλιστα πως πριν από τη μάχη των Πλαταιών ένας Πέρσης αξιωματούχος είπε στο Μαρδόνιο:
"Μαρδόνιε, πώς είναι δυνατόν να νικήσουμε αυτούς τους παράξενους ανθρώπους, τους Έλληνες, οι οποίοι δεν αγωνίζονται για το χρυσάφι αλλά για ένα στεφάνι αγριελιάς;"
 |
| Christophe-Thomas Degeorge, "Diagoras porté en triomphe par ses fils", 1814, (Clermont-Ferrand, musée d'art Roger-Quilliot) |
0 Διαγόρας καταγόταν από το όμορφο νησί της Ρόδου από βασιλική γενιά. Σε νεαρή ηλικία κέρδισε την πρώτη νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο αγώνισμα της πυγμαχίας. Το όνομα του έγινε πασίγνωστο στην Αρχαία Ελλάδα, και όλοι μιλούσαν για τις επιτυχίες του.
Νίκησε στην Ολυμπία, στα Ίσθμια, στα Πύθια, στα Νέμεα και σε πλήθος άλλων αγώνων, στα Μέγαρα, στην Αθήνα, στη Θήβα, στις Πλαταιές, στο Άργος, στην Παλλήνη, στην Αίγινα και αλλού.
Ο Διαγόρας όμως δεν έμεινε στην Ιστορία μόνο για τις δικές του επιτυχίες αλλά και για τις νίκες των τριών γιων του. Είχε και δύο κόρες, τα παιδιά των οποίων νίκησαν επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σε μεγάλη πια ηλικία ο Διαγόρας παρακολουθούσε τους Αγώνες στην Ολυμπία. Αυτή τη φορά δεν αγωνιζόταν ο ίδιος αλλά οι δύο γιοι του, ο Ακουσίλαος και ο Δαμάγητος. Η αγωνία του ήταν μεγάλη. Η καρδιά του παλλόταν από συγκίνηση. Ξαναζούσε τη δική του προσπάθεια, το δικό του αγώνα.
Όταν οι δυο γιοι του αναγορεύτηκαν Ολυμπιονίκες, ο ένας στην πυγμαχία και ο άλλος στο παγκράτιο, η χαρά του δεν περιγραφόταν. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη. Οι δυο του γιοι έτρεξαν και στεφάνωσαν με τα δικά τους στεφάνια το γέροντα πατέρα τους. Έπειτα τον σήκωσαν με σεβασμό και λατρεία στους δυνατούς ώμους τους και τον περιέφεραν στο στάδιο. Το πλήθος παραληρούσε από θαυμασμό και συγκίνηση.
Τότε ακούστηκε μέσα από το πλήθος μια βροντερή φωνή, που έκανε όλους να ριγήσουν: "Πέθανε τώρα Διαγόρα, στον Όλυμπο δεν πρόκειται να ανέβεις".
Φαίνεται πως ο περήφανος γέροντας άκουσε την ιαχή. Συνεπαρμένος έκλεισε τα μάτια του. Η καρδιά του έπαψε να κτυπά. Έγειρε το κεφάλι και ξεψύχησε. Το σώμα του έπεσε αργά στην αγκαλιά των παιδιών του. Το πνεύμα του όμως αθάνατο μας οδηγεί στο πέρασμα των αιώνων.
Η Καλλιπάτειρα ήταν κόρη του ξακουστού "περιοδονίκη" Διαγόρα. Τα αδέλφια της ήταν επίσης Ολυμπιονίκες.
Όταν ο γιος της Καλλιπάτειρας θα έπαιρνε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η επιθυμία της να τον δει να αγωνίζεται ήταν μεγάλη. Υπήρχε όμως αυστηρός Ολυμπιακός νόμος να μην μπορούν οι γυναίκες να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να τις γκρεμίσουν από το ψηλό βουνό Τυπαίο για τιμωρία.
Και η απειλή του θανάτου ακόμη δεν εμπόδισε τη λαχτάρα της μάνας να αντικρίσει το παιδί της νικητή.
Η Καλλιπάτειρα δεν υπολόγισε τον κίνδυνο. Ντύθηκε γυμναστής και μαζί με το πλήθος μπήκε μέσα στο στάδιο απαρατήρητη. Όταν ο γιος της τελικά κατάφερε να νικήσει, η μητέρα του συγκινήθηκε τόσο πολύ που έτρεξε να τον αγκαλιάσει με λατρεία. Αλίμονο! Ο μανδύας της έπεσε και αποκαλύφθηκε η γυναικεία της φύση. Αμέσως τότε συνελήφθη. Η τιμωρία θα έπρεπε να είναι θάνατος.
Παρ' όλα αυτά της δώσανε χάρη, επειδή η οικογένεια της ήταν φημισμένη. Η Καλλιπάτειρα γλίτωσε από βέβαιο θάνατο. Ακόμη και οι νόμοι λύγισαν μπροστά σε μία τόσο καταξιωμένη οικογένεια, μια οικογένεια Ολυμπιονικών.
To Σεπτέμβρη του 490 π.Χ. οι Πέρσες έφταναν στο Μαραθώνα. Η Αθήνα και όλη η Ελλάδα ήταν σε μεγάλο κίνδυνο. Τότε οι Αθηναίοι αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια από τη Σπάρτη.
Έστειλαν λοιπόν τον αγγελιοφόρο του στρατού το Φειδιππίδη να καλέσει επειγόντως βοήθεια. Η απόσταση ήταν στα αλήθεια τεράστια - 246 χιλιόμετρα - το ίδιο και η ευθύνη.
Ο Φειδιππίδης, μοναδική ελπίδα για την πατρίδα του, δε δίστασε ούτε στιγμή. Ξεκίνησε με την ανατολή του ηλίου το δύσκολο και μακρύ δρόμο του για τη Σπάρτη.
Τελικά, καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες, έφτασε στη Σπάρτη την άλλη μέρα με τη δύση του ηλίου και έφερε το μήνυμα στους Σπαρτιάτες. Με αυταπάρνηση και κουράγιο κατόρθωσε το ανέλπιστο!
Η ιστορία αυτή θεωρήθηκε μύθος των Ελλήνων, ένα καλό παραμύθι για παιδιά.
Το 1982 όμως μία ομάδα Βρετανών της πολεμικής αεροπορίας, που είχε μεγάλη λατρεία στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, έτρεξε την απόσταση και τα κατάφερε. Η ιστορία ήταν λοιπόν αληθινή.
Από τότε εις μνήμη αυτού του ιστορικού γεγονότος γίνεται κάθε χρόνο το "Σπάρταθλον". Οι αθλητές ξεκινούν τον αγώνα δρόμο από τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης και τερματίζουν την επόμενη στο άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη. Από τα πέρατα του κόσμου έρχονται οι αθλητές, για να διαγωνιστούν. Ο νικητής στεφανώνεται με στεφάνι από κλαδιά αγριελιάς, τον "κότινο". Πολλές φορές λαμβάνουν μέρος και Πέρσες, για να αποτίσουν φόρο τιμής στο μεγαλείο του Φειδιππίδη και να δικαιώσουν την Ελλάδα.
Στη συνέχεια συζητήθηκε το θέμα των αξιών που προάγει ο Αθλητισμός και οι Εκπαιδευόμενοι του ΣΔΕ Σερρών συνειδητοποίησαν πως οι αξίες που προάγει ο αθλητισμός όπως της συνεχούς βελτίωσης, της ευγενούς άμιλλας, της ισότητας, της κατανόησης, της ειρήνης είναι διαχρονικές και είναι απαραίτητο να τον εντάξουμε στη ζωή μας.
