Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο των μαθημάτων της Δημιουργικής Γραφής από τον Γιώργο Γεωργιάδη
Άνοιξη στην πλαγιά, νιώθω τον αέρα σου γύρω μου.
Λαξεύεις με σύμμαχο τον χρόνο τις πτυχές του κορμιού μου. Η σκιά του χειμώνα
αναπαμός μέχρι την ψίχα μου.
Μόνον η φλοίδα και η έκταση των αλύγιστων άκρων
μαρτυρά το έσχατο γήρας.
Ο βράχος πλάι μοχλός στην βάση μου, λαβή στο άκαμπτο
σώμα μου, αιώνιος σύμμαχος της ύπαρξής μου. Ακίνητος, σιωπηλός στην
φλύαρη πλαγιά του κάμπου.
Κύλισα πάνω από τον βράχο κι απόμεινα την μοίρα στο
σκοτάδι. Ένιωσα δυσφορία, έξαψη, πόνο πριν καταλάβω τι είμαι.
Η ανασφάλεια με έστειλε βαθιά στη γη να
σιγουρέψω το ασαφές μέλλον μου. Με ωρίμασε η προσμονή στο σκοτάδι.
Με βία έφερα την ύπαρξή μου στο φως.
Χλωρός βίωσα το είναι μου στον χώρο, ύψωσα το ανάστημά
μου κάτω από τον ήλιο και απόλαυσα την απανεμιά πλάι στον βράχο.
Στην πλαγιά του βουνού έπαιρνα δύναμη από την σιωπή
του χειμώνα, ξεφάντωνα την άνοιξη, ζύγιζα το μέλλον μου το καλοκαίρι.
Εύρωστος ήμουν κι ανθισμένος, όταν έγειρε ο
αέρας τα κλαδιά μου να βραχούν στο ρέμα της πηγής. Παλλόμουν από τον
ενθουσιασμό της νιότης στο άγγιγμα της μετά το φύσημα του αέρα. Άπλωσα τις
ρίζες μου κοντά της και έμεινα με επιθυμία να βρέχομαι.
Μέρες νύχτες, εποχές φλύαρες πλάι της περάσαν, θυμάμαι
άνθη, κοίταζα ξένοιαστος. Τα σκόρπια πυκραμύγδαλα ταξίδευαν στην αγκαλιά της.
Το είδωλό μου τώρα κοιτώ στον καθρέφτη σου, θάλλω άνθη
της νιότης μου στο γήρας.
Ο βράχος η συνείδησή μου.
Πηγή η γνώση μου.
Άνθη τα όνειρά μου.
Καρποί τα λόγια μου, εγείρουν το τετριμμένο της ζωής,
αφόρητοι στο σύμμορφο, χάνονται στην στροφή, παραμερίζονται
από θάμνους.
Στροφή το σύμφωνο, το αρμονικό, ο μιμητισμός της
κοινωνίας.
Θάμνοι οι απαίδευτοι, κερδοσκόποι.
Οι φτηνοί αλαλαγμοί τους υποσκάπτουν την πικρή αληθινή
σκέψη του καρπού μου, τους ανεβάζουν στο βάθρο (νικητές).
*Ρέμα = Κοινωνία, ζωή, κατεστημένο.
*Αέρας= Κίνητρο
Γιώργος
Γεωργιάδης
