Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο των μαθημάτων της Δημιουργικής Γραφής από την Βασιλική Τουφεξή.
Η δασκάλα μου ήταν μετρίου
αναστήματος με σκούρα μάτια και κοντά μαλλιά. Στο πρόσωπό της δεν υπήρχε καμιά
γλυκύτητα, μόνο αγριάδα, θαρρείς και φταίγαμε εμείς για όλα όσα της συνέβαιναν,
πάντα ξεσπούσε πάνω μας με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά.
-Καλημέρα κυρία!
- Καλημέρα, σήμερα θα μου
περιγράψετε πώς περάσατε στις διακοπές των Χριστουγέννων και δεν θέλω να ακούσω
τσιμουδιά.
Πήρε στο χέρι τη βέργα. Η κυρία μας
πάλι είχε τις μαύρες της, το καταλάβαινες από την ματιά της, τον τόνο της φωνής
της και φυσικά από τη βέργα που κρατούσε στο χέρι.
Άρχισα λοιπόν να γράφω, όταν
χτύπησε το κουδούνι παραδώσαμε όλοι τα γραπτά μας και βγήκαμε για διάλειμμα.
Ήμασταν στην τρίτη δημοτικού και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το φέρσιμό της
γι’ αυτό την φοβόμασταν.
Την άλλη μέρα ήρθε η ώρα να μας
δώσει το γραπτό μας. Στο δικό μου είχε βρει πολλά λάθη και σκέφτηκε να με
τιμωρήσει. Έσκισε μια μιά τις σελίδες, ντράπηκα τόσο πολύ τους συμμαθητές μου
και δεν ήθελα να βλέπω κανέναν.
Έφτασε η ώρα επιτέλους να
σχολάσουμε, πήγα σπίτι με κλάματα, οι γονείς μου με ρώτησαν τι έπαθα, τους
εξήγησα τι συνέβη. Ο πατέρας μου δεν έχασε καιρό και πήγε στο σχολείο.
Την επόμενη χρονιά η κυρία Ουρανία
δεν ήταν στο σχολείο είχε πάρει μετάθεση, τυχαίο; Δεν γνωρίζω, μου αρκούσε που
δεν θα είχα άλλη μια χρονιά την ίδια δασκάλα.
Τουφεξή Βασιλική
