Το κείμενο που παρουσιάζεται παρακάτω γράφτηκε στο πλαίσιο της Δημιουργικής γραφής από τον Εκπαιδευόμενο Α' Κύκλου Σπουδών Γιώργο Γεωργιάδη
Τα
χρόνια που πέρασαν έφεραν εξελίξεις στην εταιρία. Κόποι και όνειρα είχαν έναν
πρόσκαιρο σκοπό. Άφησαν όμως ιστορία.
Σήμερα, ήρθε η ώρα να λυθεί και επίσημα ο επαγγελματικός
δεσμός των εταίρων.
Οι διαδικασίες θα
περάσουν και από αυτό το γραφείο.
Περιμένω μόνος, το άγχος μ'έφερε νωρίς. Η γραμματέας με
προώθησε ευγενικά στα ενδότερα. Την ευχαρίστησα αρνούμενος τον καφέ που μου
πρόσφερε.
....
Περιμένω όρθιος μπρος στο ψηλό παράθυρο του νεοκλασικού
κτιρίου, το βλέμμα μου περνά στο απέναντι πάρκο μήπως δω κάποιον να έρχεται.
Πρέπει να χτίστηκε το 1950 ίσως και πριν, στενά μπαλκόνια,
σκοτίες, τεχνοτροπία μιας άλλης εποχής που φτάνει μέχρι το εσωτερικό του
γραφείου.
Κάθισα ευθυτενής στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο, καθόλου
αναπαυτική, με αποζημιώνει η αισθητική των επίπλων. Σμιλεμένη σκούρα καρυδιά
που περισσεύει ακόμη και στους τοίχους, μόλις πριν την οροφή δείχνουν το ανοιχτό
πράσινο χρώμα τους.
Ο ήλιος από την βεράντα έφτασε μέχρι το γραφείο. Άπλωσα το
χέρι στο μπολ με τις καραμέλες που βρισκόταν στην άκρη του. Ένιωσα να κλέβω
μια. Αυτές οι ένοχες σκέψεις μου! Τι να πω; Ντροπή; Νά'ναι απαίτηση της
επιθυμίας μου σε ξένο χώρο; Ύψος.
Το πορτατίφ αναμμένο πάνω στο γραφείο, φέγγει το δερμάτινο
μαύρο κάλυμμα που ακουμπούν τα φύλλα εργασιών.
Φωνές στην σκάλα. Ακούω τακούνια να χτυπούν στο παρκέ, τρίξιμο της πόρτας,
καλοσωρίσματα.
Δεν περίμενα να ανοίξει η πόρτα γρήγορα, σχεδόν ταράχτηκα.
Ο Αντώνης και ο Σπύρος εμφανίστηκαν πρώτοι, το ίδιο ύφος
όπως χρόνια τώρα. Αν και θα χωρίσουν οι δρόμοι μας επαγγελματικά, μοιάζουν
σήμερα όλα κοινά, σαν ένα συμβούλιο, μια συγκέντρωση. Ίσως έτσι είναι, κοινά,
μια μέρα που απλά αλλάζεις αυλάκι στο ρέμα της ζωής.
-Γιώργο πόση ώρα είσαι εδώ;
-Καλησπέρα παιδιά δεν θυμάμαι ακριβώς.
-Σπύρο επιτέλους μια φορά στην ώρα σου.
-Πάλι ανυπόμονος Γιώργο;
-Πιάστε να φέρουμε τον καναπέ κοντά στο γραφείο, όπου νά
ναι έρχεται.
....
Μετακινήθηκε ο καναπές, έτριξε η πόρτα, τακούνια χτυπούσαν
πάλι το παρκέ.
-Καλησπέρα σε όλους.
-Καλησπέρα.
Έτρεξε πίσω του η γραμματέας, πήρε το πανωφόρι του και με
ένα νεύμα αποσύρθηκε.
Έβγαλε προσεκτικά τα έγγραφα μέσα από τον χαρτοφύλακα, τα
κοίταξε ένα προς ένα. Ακουγόταν μόνον οι
κόλλες που κυμάτιζαν στα δάχτυλά του και
το ελαφρύ νευρικό τραμπάλισμα της καρέκλας μου.
Δίπλωσε τα γυαλιά σηκώνοντας το βλέμμα και, με μια κίνηση
άπλωσε τα χαρτιά μπρος στο γραφείο λέγοντας... «Εφόσον δεν εμπλέκονται
ενάγοντες και εναγόμενοι και, λόγω της τελευταίας αναγκαίας πρόσθετης
επιμέλειας των εγγράφων, απαιτηθείσας της ιδιαίτερης επιστημονικής εργασίας που
προέκυψε από μέρος του γραφείου μας, σας καλώ για υπογραφές....»
Γιώργος Γεωργιάδης
