Το κείμενο που παρουσιάζεται παρακάτω γράφτηκε στο πλαίσιο της Δημιουργικής γραφής από την Εκπαιδευόμενη Α' Κύκλου Θάλεια Τσίλη.
Στην πλατεία του νησιού, κάτω από την σκιά ενός δέντρου,
έπινε το καφεδάκι του ο κυρ Αντρέας. Ο Γέρο καπετάνιος, κρατιόταν καλά για την
ηλικία του. Έβλεπε τα κοριτσόπουλα που περνούσαν από μπροστά του και βούρκωνε.
Θυμόταν τα νιάτα του. Πολλά ματάκια είχαν κλάψει τότε για τον καπετάνιο. Αλλά
αυτός μόνο μια αγαπούσε, την Νεκταρία.
Κάθε φορά που ερχόταν από κάποιο ταξίδι της έλεγε: «Την άλλη φορά που θα έρθω θα σε ζητήσω από
τον κύρη σου». Και έτσι περνούσαν οι μήνες, τα καλοκαίρια, μα τίποτα. Ο
Ανδρέας δεν πήγαινε, και η Νεκταρία μαράζωνε.
 |
| Η εικόνα φιλοτεχνήθηκε από την Θάλεια Τσίλη |
Ώσπου μια μέρα ήρθε στο σπίτι της η ξαδέλφη της, αυτή που
τα ήξερε όλα. «Εεεε» της λέει «ξύπνα, μην κάθεσαι και σκας πότε θα έρθει ο
Ανδρέας. Σήκω να φύγουμε να πάμε στην Αμερική να χορτάσουμε ψωμί και από
γαμπρούς όσους θέλεις. Όχι την μία
γεννάει η αδερφή του, την άλλη είναι άρρωστη η μάνα του, την άλλη πονάει η μέση
του πατέρα του».
Και πράγματι, η Νεκταρία έφυγε πήρε την απόφαση και πήγε
στην Αμερική με την ξαδέλφη της. Εκεί έκανε ένα καλό γάμο με ένα σπουδαίο
παλικάρι. Έκαναν και δύο παιδιά, μια κοπελάρα την Έλενα και ένα παλικάρι μέχρι εκεί
πάνω τον Αλέξανδρο. Εκείνη προχώρησε την ζωή της, ενώ ο κυρ Ανδρέας έμεινε έτσι
μαγκούφης γιατί καμία δεν ήτανε σαν την Νεκταρία.
Έμεινε να κοιτάζει την θάλασσα και να αναστενάζει για τα
χαμένα χρόνια που πέρασαν.
Τσίλη Θάλεια
